برزخ در لغت به معنای حد واسط میان دو چیز است، از این رو به عالم حایل میان دنیا و آخرت، "جهان برزخ" گفته می شود. اصطلاح "برزخ" به این معنا تنها در یک آیه از قرآن آمده است: وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَی یوْمِ یبْعَثُونَ . و پشت سر آنان برزخی است تا روزی که برانگیخته شوند! (المؤمنون/100)
چنانکه در متون روایی و لسان بزرگان اهل معرفت و ارباب شهود آمده، روح انسان بعد از پایان زندگی این جهان در اجساد لطیفی قرار می گیرید که از بسیاری از عوارض این ماده بر کنار است و چون از هر نظر شبیه این جسم است ، به آن (قالب مثالی ) یا (بدن مثالی ) می گویند که نه به کلی مجرد(عاری از ماده) است ، و نه مادی محض ، بلکه دارای یکنوع "تجرد برزخی" است .
صورت مردمان برزخی رنگ و حد دارد، و در آنجا خوشحالی و مسرت و غضب و نگرانی هست ، در آنجا نور هست . بنابراین ، موجودات برزخیه دارای صورت جسمیه هستند ولی هیولی(ماده نخستین در اصطلاح اهل فلسفه) و ماده ندارند.
